Konopnicka Maria, z Wasiłowskich (1842-1910), polska poetka, prozaik, krytyk, publicystka. Uczyła się krótko na pensji sióstr sakramentek w Warszawie, przez całe życie dokształcała się we własnym zakresie. Wychowywała 6 dzieci, utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku. W latach 1877-1890 mieszkała w Warszawie. od 1884 do 1886 redagowała pismo dla kobiet Świt.  Od 1890 przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej, współpracując z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski, a także współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). 1903 otrzymała w darze zakupiony ze składek społeczeństwa dworek w Żarnowcu. 1905-1907 przebywała w Warszawie, organizowała pomoc dla uwięzionych przez władze carskie i ich rodzin.

 Debiutowała jako poetka w prasie 1870. Już w pierwszym okresie jej twórczość nabrała dużego znaczenia literackiego.

  Zmarła 8 X 1910 we Lwowie i tam została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim.

Twórczość:

• Zbiory nowel, Cztery nowele (1888), Moi znajomi (1890), Dym, Na drodze, Nowele, Ludzie i rzeczy, Na Normandzkim Brzegu, Mendel Gdański, Miłosierdzie gminy.

• Dla dzieci: Śpiewnik dla dzieci, O Janku Wędrowniczku, O krasnoludkach i sierotce Marysi, Na jagody, Nasza szkapa

• Zbiory wierszy: Śpiewnik historyczny (1904)

• Wiersze (wybór): "Zimowy ranek" 1870, "Kaliszowi" (1888 i 1907), "Memu miastu" (1897), Rota (1908), Stefek Burczymucha, Wolny najmita, W poranek, Tęsknota, Noc

• Poematy: Pan Balcer w Brazylii (1910)